W Wedyjskim systemie Astrologii, znanym w sanskrycie jako Jyotish jest 27 konstelacji, a nie 12 znaków gwiezdnych, co stanowi podstawę zrozumienia wpływów ciał niebieskich na naszą planetę. Te 27 konstelacji jest znanych jako 27 Nakszatr.
Termin „Nakshatra”, po rozbiciu na jego części składowe: – „naks” znaczy „sky” czyli „niebo” i „shetra” znaczy „region”, to tłumaczy się na „Sky Map”, czyli „Mapa Nieba”. Inne tłumaczenie uzyskuje się przez: – „naksha” to „map”, czyli „mapa” i „tara” to „star”, czyli „gwiazda”, a więc Nakshatra to „Star Map”, czyli „Mapa Gwiazd”.
Oba znaczenia wyraźnie wskazują, że w oczach starożytnych wedyjskich mędrców to 27 Nakszatr (konstelacji), a nie 12 rashi (zodiakalnych znaków-gwiezdnych), nakreśla mapę nieba.
Jyotish (Astrologia Wedyjska) bez nakszatr jest tak niekompletna, jak ciało ludzkie bez oczu. Jeśli Jyotish jest „okiem Wed”, to nakszatry są „oczami Jyotish”.
27 nakszatr w pewnym sensie reprezentuje naszą podróż od chwili narodzin do chwili śmierci. Idealną ścieżkę naszego życia można w skrócie i w sposób ogólny przedstawić za pomocą 27 nakszatr:
„Ashvini odnosi się do mniej więcej pierwszego roku naszego życia, kiedy to jesteśmy całkowicie zależni od zewnętrznego wsparcia w przetrwaniu i działamy w oparciu o czysto instynktowną świadomość.
Bharani reprezentuje czas, kiedy jako niemowlętom zaczynają nam rosnąć zęby i przechodzimy inne procesy transformacyjne, takie jak zmiana diety. W tym czasie musimy wziąć na siebie większą odpowiedzialność, np. zacząć uczyć się samodzielnie jeść. Można zauważyć, że pojawia się tu poczucie pierwotnej woli, która zwykle odnosi się do chcenia i niechcenia.
Następnie następuje etap procesu uczenia się, w którym uczymy się chodzić, mówić itd. Cały ten początkowy proces uczenia się odbywa się pod wpływem Krittiki. Ten etap może trwać do czwartego lub piątego roku życia. Proces uczenia się pisania jest również częścią tego etapu. Na tym etapie wymagane jest poczucie dyscypliny i trzeba porzucić czysto pierwotną świadomość Ashvini i Bharani.
Po tym następuje Rohini, gdzie zaczyna się rozumieć i cieszyć się światem materialnym dzięki nowo odkrytej wiedzy zdobytej na poprzednim etapie.
Mrigashira jest punktem, w którym podążamy tam, gdzie zaprowadzi nas nasza ciekawość, a w Ardra jest czas na analizę i zrozumienie naszych doświadczeń.
Punarvasu to miejsce, gdzie po raz pierwszy pojawiają się emocje. Człowiek zaczyna rozumieć swoją rolę w rodzinie i społeczeństwie. Zabawa łączy się z poczuciem troski.
Pushya reprezentuje etap, w którym bierze się na siebie większą odpowiedzialność. Jest to wiek około 16 lat, kiedy człowiek zakochuje się w życiu i wszystko wydaje się pełne obietnic i cudów.
Ashlesha pojawia się około 18-20 roku życia, kiedy to zaczynają się surowe realia świata i musimy się przez nie przedzierać. Nie ma tu miejsca na naiwność, bo człowiek próbuje odnaleźć własną drogę w życiowym chaosie. Zbiega się to z wiekiem dojrzałości Rahu.
Kiedy już znajdziemy drogę, nasza tożsamość i indywidualność ugruntowują się pod patronatem Magha. Zwykle ma to miejsce około 21 roku życia. W tym momencie człowiek staje się świadomy swoich korzeni i tego, jak są one istotne w systemie rzeczy.
Po ustaleniu swojej indywidualności, człowiek ma tendencję do relaksowania się i bycia kreatywnym pod wpływem impulsów Purvaphalguni. Rozpoczyna się poszukiwanie partnera. Niektórzy mogą w tym czasie zawrzeć związek małżeński i myśleć o posiadaniu dzieci.
Następuje Uttaraphalguni, co sprawia, że człowiek koncentruje się na odgrywaniu ustalonej roli w społeczeństwie i na sprawach rodzinnych. Chodzi tu o odnalezienie swojej indywidualności społecznej, a nie osobistej, co ma miejsce w Magha.
W Hasta człowiek zanurza się w światowych obowiązkach i sprawach oraz stara się być w nich sprytny i przebiegły. Jest to czas tworzenia planów i rozpoczynania projektów.
W Chitra powstają nasze dzieła, a plany, które zostały uformowane w Hasta, są teraz manifestowane w rzeczywistości.
Swati to miejsce, w którym sprzedajemy nasze dzieła światu. Innymi słowy, wiążemy się ze światem poprzez biznes.
Po zrobieniu interesów i zdobyciu bogactwa pojawia się tęsknota za czymś bardziej znaczącym. To katharsis odbywa się w domenie Vishakha.
Tę tęsknotę można zaspokoić jedynie w Anuradha, dzięki mądrości zdobytej w zrozumieniu tajemnic natury.
Po osiągnięciu tego celu, osoba zaczyna być postrzegana jako szanowana i odpowiedzialna starsza postać, pod wpływem energii Jyeshta, a także pojawia się uczucie dumy i wyższości.
Mula miażdży wszystko, co do tej pory zbudowaliśmy, i pokazuje nam, że pozostało jeszcze wiele do odkrycia i zrozumienia. W pewnym sensie jest to początek tego, co bezosobowe.
Na etapie Purashadha, która następuje później, człowiek czuje się niezwyciężony, ponieważ przezwyciężył próby i transformacje doświadczone w Muli. Zaczyna dzielić się swoją mądrością i doświadczeniem ze światem, ale nadal w nieco indywidualistyczny sposób.
W Uttarashadha człowiek jest zmuszony spojrzeć na szerszy obraz i wysublimować swoją indywidualność dla celów zbiorowych.
Po wysublimowaniu swojej indywidualności człowiek staje się otwarty na słabsze, ale głębsze, uniwersalne głosy pod patronatem Shravany.
To, czego nauczyliśmy się dzięki naszej otwartości w Shravanie, jest wykorzystywane do pracy w zgodzie z rytmem uniwersalnego umysłu, którego symbolem jest Dhanishta. Często daje to bogactwo, obfitość i spełnienie na wszystkich poziomach.
Po rozkoszowaniu się obfitością pojawia się tęsknota za czymś jeszcze bardziej satysfakcjonującym. To katharsis ma miejsce w Shatabhisha, miejscu, gdzie człowiek zastanawia się nad pytaniem o samo istnienie.
Pod wpływem Purvabhadrapady to pytanie ostatecznie prowadzi człowieka do surowych pokut i wyrzeczeń. Człowiek jest gotów poświęcić wszystko na planie materialnym, umysłowym i emocjonalnym, aby zdobyć ostateczną wiedzę.
Prawdziwą ścieżkę do zdobycia tej wiedzy przedstawia Uttarabhadrapada, który pokazuje, że ostateczną mądrość i wiedzę można zdobyć łatwiejszymi, łagodniejszymi i spokojniejszymi środkami. W tym miejscu pojawia się zrozumienie środkowej drogi lub środkowej ścieżki.
Podążanie środkową drogą prowadzi w końcu do osiągnięcia pełnego oświecenia pod opieką Revati, ostatniej nakszatry. Wszystkie dwoistości, złożoności, filozofie, działania i reakcje łączą się w niebiańskim oceanie reprezentowanym przez Revati i tak jak Wisznu, człowiek wznosi się ponad ten ocean wolny od nich wszystkich.”
Oczywiste jest, że dla większości ludzi etapy reprezentowane przez nakszatry mają większe znaczenie, w zależności od tego, które nakszatry są zajęte przez planety lub ascendent w horoskopie danej osoby. Zwłaszcza w dzisiejszym społeczeństwie, które nie jest zrównoważone, idealna ścieżka nakreślona przez nakszatry, jak opisano powyżej, ma tylko częściowe zastosowanie do większości z nas.
Nakszatry jednak nadal stanowią podstawę zrozumienia natywności. Na przykład, jeśli uczony astrolog zobaczy wykres z Wodnikiem na ascendencie i zacznie tworzyć szkic charakteru tubylca na podstawie ogólnych cech Wodnika jako znaku, odkryje, że jego wywody są zbyt ogólne, niespecyficzne, a w niektórych aspektach nawet całkowicie błędne. Dzieje się tak dlatego, że Wodnik niesie energie trzech nakshatr – Dhanishta, Shatabhisha i Purvabhadrapada – z których wszystkie mają zupełnie inną naturę, charakterystykę i działanie. To samo dotyczy wszystkich umiejscowień planet.
Nie można oczekiwać, że dana osoba będzie miała miłą i harmonizującą naturę tylko dlatego, że jej Księżyc znajduje się w znaku Wagi. Byłoby tak, gdyby Księżyc był umieszczony w części Swati znaku Wagi, ale scenariusz byłby zupełnie inny, gdyby Księżyc był umieszczony w stosunkowo bardziej skomplikowanej nakszatrze, Vishakha.
W celu poznania swoich nakszatr oraz całego swojego kosmogramu czy horoskopu proponuję z mojej strony usługę analizy astrologicznej.
Przekazuję darowiznę poprzez:
Źródło: The Book of Nakshatras A Comprehensive Treatise on the 27 Constellations Prash Trivedi